Tegenwoordig moet je goed naar de weersvoorspelling kijken voordat je op wandeltocht gaat, vooral in de buurt van een gebied dat bekend staat als de natste plek van Spanje, Grazalema. Vandaag besloot ik Sierra de Líjar te bezoeken, een bergketen tussen Olvera en Algodonales, in de hoop nieuwe soorten te spotten.

In deze tijd van het jaar is het niet nodig om heel vroeg in de ochtend op pad te gaan, de temperaturen blijven nu ruim onder de dertig graden. Het ideale weer om een lange wandeling te maken. Ik had het gebied van de Sierra de Líjar al een paar keer eerder bezocht, maar nu wilde ik wat zeldzamere soorten zien die waarschijnlijk in rotsachtige gebieden op grotere hoogte voorkomen, zoals appelvink, kruisbek of beflijster.
Ik begon de route op een camping, een geschikte plek om in de zomer te barbecueën. Ik had medelijden met de varkens daar , die op een of andere boerderij werden gehouden. Ik weet niet precies waarvoor ze gehouden worden, en het zijn ook niet bepaald schone dieren, maar ze riepen een zielig gevoel op. Tussen de bomen bij het startpunt zag ik huismus, koolmees en pimpelmees. Ik had het gevoel dat ik deze soorten de rest van de wandeling niet meer zou zien. En mijn voorspelling zou uitkomen.



De soorten die ik vandaag het meest hoorde waren de kleine zwartkop en het roodborstje, maar ik kon van geen van beide een fatsoenlijke foto maken. Wel van een zwartkop.

Hoewel de route mij over een behoorlijk steil pad voerde, was ik al snel onder de indruk van de spectaculaire uitzichten over de bergen in de verte. Ondanks dat ik soms last heb van hoogtevrees, ondervond ik geen bijzondere problemen op dit pad met een soms steile afgrond ernaast.

Het pad bleef klimmen en klimmen, totdat ik de Orihuela-uitkijkpost bereikte, waar ik een werkelijk spectaculair uitzicht had over de bergen en vanwaar ik de Peñon de Zaframagón kon zien.

Tot dat moment had ik 2,5 kilometer geklommen, waarbij ik elke tien stappen pauzeerde om van het uitzicht te genieten en vogels te spotten. Ik was duidelijk meer onder de indruk van de omliggende natuur dan van de vogelsoorten in dit gebied. Na een korte pauze waarin ik genoot van de adembenemende uitzichten, besloot ik mijn tocht voort te zetten. Ik raakte een beetje in de war toen ik een bord bereikte dat de afstand tot la Muela aangaf (6,5 km), aangezien er een ander pad de berg op leidde, dat meer leek overeen te komen met de route die ik oorspronkelijk in gedachten had. Ik kwam in de verleiding om dit rotsachtige pad te volgen, afgaand op de voetstappen die ik in de modder zag. Na een ongemakkelijke klim bereikte ik een metalen hek waar ik een berggeit zag, maar ik besefte al snel dat het beter was om weer af te dalen en verder te stappen naar La Muela. Ik had bijna een uur verloren, maar de ontmoeting met de geit had het op de een of andere manier de moeite waard gemaakt.

Op dat moment was het ongeveer 14.00 uur en begon ik te beseffen dat ik beter verder kon gaan als ik niet door de duisternis wilde worden overvallen, omdat ik niet echt wist hoeveel kilometer er nog te gaan was. Ik besefte niet dat ik na ruim drie uur lopen nog maar een klein deel van de route had afgelegd!

In het volgende deel van de route kreeg ik volop gelegenheid om leden van de vale gierenkolonie te fotograferen, waarvan sommigen relatief dichtbij kwamen gevlogen.






Tijdens de rest van deze eeuwigdurende wandeling heb ik nauwelijks andere soorten gezien, wat een beetje een teleurstelling was. De batterij van mijn mobiele telefoon liep leeg, waardoor ik op instinct vertrouwde in plaats van op GPS. De kabel om de reservebatterijen aan te sluiten op mijn mobiele telefoon deed zijn werk niet en de lucht werd steeds donkerder naarmate de wolken dichterbij kwamen. Ik voelde een grote opluchting toen ik op een punt kwam waar een bord 6,5 kilometer tot aan mijn startpunt aangaf. Nu hoefde ik alleen nog maar de weg te vinden. Ondertussen probeerde ik te ontspannen en te genieten van de uitzichten en de nog steeds aangename herfsttemperaturen.


Ik zag een aantal kleine en grote watervoorraden vlakbij de weg, iets dat interessant zou kunnen zijn om in de zomer dorstige vogels te observeren, maar dan is het wel aangeraden om met de auto tot hier te komen.


De enige zichtbare vogels die mij op de lange terugweg vergezelden, waren niet verrassend enkele vale gieren.

Ruim acht uur na aanvang van mijn wandeling bereikte ik het startpunt op camping Los Nacimientos. Het is misschien geen goed idee om zo'n vermoeiend pad af te leggen met zulke zware spullen, maar de spectaculaire uitzichten zal ik me nog lang herinneren!

Commentaires