Mijn enige missie voor vandaag was het maken van enkele fatsoenlijke foto's van de prachtige bijeneters, Ć©Ć©n van de mooiste soorten die ik ooit in het wild in Europa heb gezien. Ik besloot de Bijeneterroute te volgen, nabij Vejer de la Frontera in de provincie Cadiz. Op een route met zo'n naam dacht ik dat het niet mis kon gaan.
Ik begon de wandeling rond 10 uur en hoorde meteen veel vogels: huismus, orpheusspotvogel, groenling en nachtegaal, om er maar een paar te noemen.

De route is vrij eenvoudig, maar kent wel enkele steile klimmetjes. De weg is gemakkelijk te volgen en er zijn wegwijzertjes die u begeleiden. Ik zou echter niet aanraden hier in een natte maand te wandelen, omdat het erg modderig kan worden.







Na een uur wandelen was er nog steeds geen spoor van de bijeneters. Gelukkig waren er genoeg andere zaken om van te genieten: het prachtige groene landschap en andere vogelsoorten. Ik stond stil bij een enorm rietveld en luisterde naar een zingende nachtegaal, in de hoop dat ik hem zou kunnen fotograferen. Maar mijn inspanningen waren tevergeefs, zelfs na een kwartier ving ik geen enkele glimp op.
Vlakbij het keerpunt van de route had ik echter veel geluk en zag ik een nachtegaal op een tak zitten. Het gaf me de tijd om me te concentreren en een foto te maken! Mijn beste foto van een nachtegaal ooit.

Het kan heel frustrerend zijn als je weet dat ze zich op amper tien meter afstand verstoppen terwijl ze uit volle borst zingen, maar het voldoening van uiteindelijk een scherpe foto te maken is moeilijk te beschrijven!



Ik had bijna de hoop opgegeven om een bijeneter te zien, totdat ik plotseling iets hoog op een elektriciteitskabel zag zitten. Ik wist bijna zeker dat het weer een grouwe gors was. Ik controleerde de foto die ik had gemaakt en het LCD-scherm van mijn camera bevestigde wat ik eerder al dacht.

Ik zag ook nog een andere vogel, maar dat was een avontuurlijke huismus. En toen zag ik, als bij wonder, het meest verbazingwekkende paar... bijeneters! Ze zaten op zo'n twintig meter afstand van de grauwe gors. Helaas waren ze te ver weg om mooie foto's te maken.

Er was een afsluiting die het onmogelijk maakte om dichter bij de vogels te komen, dus besloot ik nog een stukje verder te lopen om te kijken of ik ze op een andere manier kon benaderen. De enige manier om dichterbij te komen was door een poort van een privƩterrein te openen, maar omdat er niemand in de buurt was, ging ik ervoor. Je komt immers niet elke dag een stel poserende bijeneters tegen!
Toen ik dichterbij kwam, vloog Ć©Ć©n van de vogels weg. Ik bevond me op een redelijke afstand, dichtbij genoeg om een paar fatsoenlijke foto's te maken.



Na een paar minuten verdwenen beide vogels uit het zicht maar ik besloot om ze te gaan zoeken. Ik weet niet zeker of het puur geluk of instinct was, maar amper vijf minuten later zag ik ze allebei in een boom zitten. Ik had de kans om enkele foto's te maken die dicht in de buurt kwamen van wat ik altijd in gedachten had gehad.

Terwijl ik voorzichtig dichterbij kwam, vlogen de vogels weer weg, van de ene boom of hoogspanningslijn naar de volgende. Ik kon ze volgen en kwam heel dichtbij. Ze zijn zeker een van de meest intrigerende soorten die ik heb gefotografeerd.


Ik had net afscheid genomen van deze ongelooflijke wezens toen ik een andere indrukwekkende soort hoog in de lucht zag vliegen. Drie wespendieven zweefden in cirkels tegen de helderblauwe lucht.



Dit was zeker een uitstap om nog lang te herinneren. Terwijl ik terugliep naar de auto stopte ik een paar keer om te genieten van het fantastische uitzicht en de geluiden van de natuur.






Zelfs na zoveel schoonheid was mijn vogelhonger nog steeds niet gestild, dus besloot ik snel een bezoek te brengen aan de Heremietibis-kolonie in La Barca de Vejer. Ik telde veertien vogels, waaronder twee kuikens.



Een mooie afsluiter van een bijzondere vogelexpeditie waarbij ik ruim 30 verschillende soorten heb gespot, waaronder het doelwit van de dag: de Europese bijeneter. Missie volbracht!
Comments