De uitstap van vandaag bracht me naar El Torreón, de hoogste berg in de provincie Cadiz, met een indrukwekkende hoogte van 1654 meter. Deze bergtop, gelegen in het hart van het natuurpark Sierra de Grazalema, staat bekend om zijn uitdagende wandelpaden en betoverende vergezichten, maar wordt vanwege de moeilijkheidsgraad minder bezocht door vogelaars. De gestage beklimming, gecombineerd met mogelijk barre weersomstandigheden, vooral in de winter, vereist voorbereiding en uithoudingsvermogen. Vanaf het startpunt beslaat de klim een hoogteverschil van 700 meter over een afstand van ongeveer drie kilometer, waarbij dankzij het relatief goed gemarkeerde pad weinig risico bestaat om te verdwalen.


Ik vertrok vroeg en was benieuwd of deze tocht me een glimp zou laten zien van de moeilijk te vinden alpenheggenmus, een soort die afwezig was tijdens een recent bezoek aan Cerro Coros. Het weer was verrassend mild voor het seizoen en zorgde voor een veelbelovende start. Het pad begon onder de dekking van dichte vegetatie, waar schaduwrijke luifels een aangenaam toevluchtsoord boden. Hoewel het vogelleven hier schaars was, kon ik de vrolijke roep van roodborstjes, pimpelmezen, koolmezen en de zwakke, hoge tonen van goudhaantjes horen. De levendige stemming in dit lagere deel van het pad maakte plaats voor een andere sfeer toen ik omhoog klom.





Met elke stap omhoog veranderde het landschap. Bomen maakten plaats voor rotsachtige hellingen en de lucht werd koeler. Het uitzicht werd dramatisch uitgebreid en onthulde de ruige schoonheid van de Sierra de Grazalema. Aanvankelijk was de lucht kristalhelder, maar toen ik de top naderde, begon er een wolkengordijn binnen te rollen, wat het onvoorspelbare weer in dit gebied nog eens in de verf zette. Ondanks de veranderende omstandigheden bleef het pad veilig, hoewel ik me kan voorstellen dat het een serieuze uitdaging moet zijn om hier te klimmen na hevige regenval, wanneer modder het verraderlijk glad zou kunnen maken.

Toen ik de rotsachtige zone bereikte, werden mijn geduld en oplettendheid beloond. Rustig op een rots zaten twee beflijsters, met een verenkleed dat afstak tegen het ruige terrein. Voordat ik een deftige foto kon maken, vlogen ze weg, vergezeld door nog vijf van hun soortgenoten. Hun sierlijke vlucht voegde een opwindend moment toe aan de klim en duidde op de schatten die deze hooggelegen habitats herbergen.



Het laatste stuk naar de top bleek het meest veeleisende en vereiste een gestaag tempo en een niet aflatende focus. Toch voelde het nooit ontmoedigend of veroorzaakte het duizeligheid, in tegenstelling tot andere paden in de regio. Ongeveer drie uur nadat ik was begonnen met mijn beklimming, bereikte ik de top. Vlak voor deze laatste poging zorgden de aanblik van verschillende zwarte roodstaarten en de levendige aanwezigheid van een blauwe rotslijster voor aangenaam gezelschap.



Helemaal bovenaan werd de langverwachte ontmoeting met de alpenheggenmus werkelijkheid. Deze bergvogels, bekend om hun kalme gedrag, toonden geen angst voor mijn aanwezigheid. Eentje was druk bezig met het verzamelen van voedsel op slechts een paar meter afstand, terwijl twee anderen zich kort daarna aansloten. Ze gaven me ruim de tijd om hun opvallende kenmerken te fotograferen, waardoor de steile klim echt de moeite waard was geweest.






Staand op de top waagde ik me naar de andere kant van de piek, waar steile kliffen en een enorm hoogteverschil duidelijk maakten dat dit geen plek was voor mensen met hoogtevrees. Het uitzicht vanaf deze kant, hoewel gedeeltelijk verduisterd door wolken, was indrukwekkend. In de verte kwam alleen de piek van San Cristobal, een nabijgelegen berg van 1556 meter, door de mist heen.

De reis terug naar beneden had zo zijn eigen beloningen. De zon begon onder te gaan en wierp gouden tinten over het golvende landschap, terwijl wolken dromerig tussen de bergen bleven hangen. Het was een magisch gezicht, een perfect einde van het avontuur van de dag. Voor avonturiers die van plan zijn om tot zonsondergang te blijven, is timing cruciaal. De duisternis valt hier snel en de afdaling, hoewel fysiek minder veeleisend, vereist nog steeds voorzichtigheid.


De waarnemingen van de alpenheggenmus, de blauwe rotslijster en de beflijster, samen met de serene schoonheid van de bergen, lieten een blijvende indruk achter. El Torreón vergt een serieuze inspanning, maar compenseert ruimschoots met onvergetelijke momenten.

Commentaires