Vogels spotten in de ruige landschappen van Grazalema staat altijd garant voor een mix van uitdagingen en beloningen. Voor deze reis had ik de weersvoorspelling zorgvuldig in de gaten gehouden om regen te vermijden. Het zag er veelbelovend uit toen ik vroeg in de ochtend vertrok. Mijn eerste stop was Puerto de Las Palomas, een spectaculair uitkijkpunt waar ik hoopte een aantal vogelsoorten te spotten die op grote hoogte verblijven. De ochtend was fris maar goed te doen, met redelijk weer en tamelijk helder zicht.

Toen ik de wandeling aanvatte, begonnen er lage wolken binnen te rollen, wat een dramatische achtergrond toevoegde aan het al verbluffende landschap. Terwijl ik het rotsachtige terrein afspeurde, werd ik aangenaam verrast door het gezelschap van drie nieuwsgierige berggeiten. Ze keken me aan met matige interesse. Hun lenige bewegingen herinnerden me eraan hoe goed ze zijn aangepast aan deze uitdagende omgeving. Hun aanwezigheid was een welkome afleiding van de kou die begon op te komen toen ik naar Cerro Coros klom, een nabijgelegen piek die ik had gereserveerd om de moeilijk te spotten alpenheggenmus te zien.




De enige roofvogels van het informatiebord die ik zag, waren een paar vale gieren die mij vanaf een hoge klif in de gaten hielden.




Toen ik Cerro Coros bereikte, werd ik begroet door een snijdende wind en een griezelige mist die de top omhulde en het landschap in iets buitenaards veranderde. Mijn hoop om een ​​alpenheggenmus te vinden werd de grond in geboord; ondanks dat de omstandigheden in theorie geschikt waren, was er nergens een teken van hen te bekennen. Ik bleef een tijdje hangen en nestelde me op een rotsachtige plek om te genieten van de vreemde sfeer. De wind gierde om me heen en de wolken leken als golven over het grillige terrein te stromen. Het was niet de ontdekking waar ik op had gehoopt, maar de ervaring was betoverend mooi.

Een positief aspect van deze winderige piek is het uitkijkpunt om vale gieren te observeren. Vanaf deze hoogte is het mogelijk om ze beneden te zien zweven, een perspectief dat vogelaars zelden zien. Vandaag telde ik ongeveer dertig vale gieren die naar het zuiden zweefden, op hun brede vleugels moeiteloos door de windvlagen snijdend. Het verveelt nooit om ze te bekijken tijdens hun vlucht. Ik neem altijd de tijd om elke vogel van dichtbij te bestuderen; hun subtiele verschillen in verenpatronen, vleugelslijtage en gezichtsuitdrukkingen onthullen hun eigenheid. Het herinnert ons eraan dat er zelfs binnen één soort een wereld aan variatie bestaat die we moeten waarderen.


De klim verliep niet geheel zonder vogels waar te nemen. Op weg naar boven zag ik een Provençaalse grasmus tussen het struikgewas fladderen. Hoewel hij klein en ingetogen is vergeleken met de grotere roofvogels, brachten zijn snelle bewegingen en zachte gezang een vleugje leven in een verder rustige tocht. Helaas lieten noch de beflijster noch de alpenheggenmus zich zien.







Later op de dag ging ik naar de Campobuche rivier, in een vredig gebied waarvan het uitzicht was veranderd door de recente regenval. Het landschap was merkbaar anders, met vollere stromen en vochtige grond die een nieuwe laag textuur aan de omgeving toevoegden. Er was veel vogelleven aanwezig, hoewel veel soorten verborgen bleven tussen de dichte vegetatie. Ik spitste mijn oren om hun roep te identificeren en tot mijn grote opluchting hoorde ik het geluid van koperwieken, één van mijn doelsoorten voor de reis. Hoewel ik er niet in slaagde een glimp op te vangen of een foto te maken, was hun aanwezigheid een bevredigend einde van mijn zoektocht.





Na zes uur wandelen, aandachtig kijken en luisteren verliet ik Grazalema met het gevoel dat de inspanningen de moeite waard geweest waren. Ondanks het onwillige weer en de afwezigheid van enkele verhoopte vogelsoorten, zorgden de combinatie van intrigerende landschappen, onverwachte ontmoetingen en een paar memorabele observaties voor een zeer lonende dag.

Comments