Er is waarschijnlijk geen beter moment om de natuur in te trekken om vogels te observeren dan in de lente. In het begin van mei zijn de meeste vogels bezig met broeden of hun jongen groot te brengen. Vandaag was een uitgelezen dag om een bezoek te brengen aan de Santa Maria de Jesus zoutpannen in Chiclana. De temperaturen laten merken dat de zomer voor de deur staat. Onder een stralende zon zorgde een aangename bries voor een welgekomen verfrissing.

Vlakbij het standbeeld van Melkart, waarvan er nog te vinden zijn langs andere routes in Chiclana, begon ik mijn observatie. Ik merkte al gauw een paar steltkluten op tussen het riet. Ze leken helemaal niet verontrust door mijn aanwezigheid.


Ook een purperkoet was een opvallende aanwezige. Jammer genoeg zag ik enkel volwassen vogels, van jongen was geen spoor te bespeuren. Wat verderop in het riet zaten een paar families wilde eenden, met heel veel schattige kuikentjes die zich behoedzaam op verkenningstocht buiten het nest waagden.



Een honderdtal meter verder trof ik een strandplevier aan op een klein eilandje in het water. Ook een aantal dwergsternen landden vlakbij. Ik was getuige van een prachtig schouwspel, waarbij het mannetje het vrouwtje een visje kwam aanbieden. Iets wat ik later in de namiddag nog verschillende keren zou zien. Het visje werd telkens dankbaar aanvaard.





Niet alle vogels waren even gastvrij als de soorten die ik tot nu toe was tegengekomen. Een kleine mantelmeeuw maakte me een kwartier lang duidelijk dat ik hier niet erg welkom was, met luid gekrijs en talloze duikvluchten tot vlak boven mijn hoofd. Terwijl ik foto's maakte van een grote groep bontbekplevieren, die rustten op een ander eilandje in de zoutpannen, hield ik de meeuw voor alle zekerheid toch wat in de gaten. Ik zou niet de eerste geweest zijn die in de broedperiode een aanval op het hoofd te verwerken kreeg.





Ik zocht vergeefs naar grotere waadvogels zoals de regenwulp, toen ik opnieuw een hels gekrijs hoorde vlak boven mijn hoofd. De meeuw probeerde me opnieuw te verjagen, dit keer laag aanvliegend van over land!


Op één van de kruispunten van de wegjes zag ik een brug die leidt naar Sendero del Carrascón, een ander interessant gebied in het nabijgelegen San Fernando, gemakkelijk bereikbaar als je houdt van een stevige wandeling.

Vanaf een vervallen houten steiger had ik zicht op een ander eilandje. Ik zag er twee zilverplevieren en wat verderop een grote groep bontbekplevieren, krombekstrandlopers, bonte strandlopers en nog meer dwergsternen, vreedzaam verbroederend.




Af en toe vloog er nog een dwergstern voorbij met een visje in de bek. Ik bevond mij op een plek waar ik gemakkelijk nog een paar uren had kunnen blijven zitten om te genieten van al de vogels rondom mij. De enige soort die ik miste, waren de flamingo's. Na een kwartier kwam er toch een drietal hoog in de lucht voorbijgevlogen, maar landen deden ze niet.


Redelijk in de verte, aan de andere kant van een kanaal, merkte ik een redelijk grote groep dwergsternen op. En op de grond zag en hoorde ik ook een aantal kluten. Er leek wat aan de hand te zijn, want de vogels waren heel nerveus.




Dit schouwspel deed me denken aan een groep kluten die ik in de Meersen van Cetina een wouw had zien verjagen. Opnieuw een onschuldige ruzie, dacht ik op het eerste gezicht.

Nog geen minuut later zonderde de torenvalk zich af, bleef kort ter plaatse hangen in de lucht... om zich dan met hoge snelheid naar beneden te storten, te midden van de kluten die op de grond zaten. Nu werd het mij duidelijk dat de roofvogel geen vreedzame bedoelingen had en begreep ik waarom de kluten hem te allen prijze hadden geprobeerd hem te verjagen...


Wat verderop kreeg ik de gelegenheid om een gele kwikstaart te fotograferen die bezig was met eten te zoeken in de modder.


In de buurt van het restaurant woont ook een kleine kolonie huismussen, met een aantal jonge vogels.

Ik had al redelijk wat boeiende momenten beleefd tijdens mijn wandeling, maar ik wou nog een poging ondernemen om een glimp op te vangen van de jonge purperkoeten en waterhoenen die waarschijnlijk goed verstopt zaten in het riet dicht bij de plaats waar ik gestart was. Maar nog voor ik daar aankwam, viel mijn oog op een strandplevier. Een vrouwtje, vergezeld van twee piepkleine kuikentjes!






Nog meer jong geweld
Zou ik er tenslotte in slagen om nog meer kuikens te spotten? Na een kwartiertje wachten bij een klein moerassig gebied werd mijn geduld beloond.





Conclusie
Een rustgevende route vol prachtige observaties, zeker in de lente een aanrader!


Comments