De onvindbare waterspreeuw: een zoektocht langs de Majaceite-rivier

Sommige vogels hebben iets bijna magisch, alsof ze eerder in een oud natuurdagboek thuis horen dan in de echte wereld. Een voorbeeld van zo een vogel is voor mij altijd de waterspreeuw geweest. Ik heb al verschillende wandelingen langs de Majaceite River in El Bosque gemaakt om hem te vinden, maar die vogel was net zo ongrijpbaar als het Monster van Loch Ness. Ik wilde graag geloven dat hij er was, maar bij elke mislukte poging vroeg ik me af of het misschien gewoon een fata morgana voor vogelaars was.

Vandaag besloot ik dat ik er alles zou aan doen om hem te vinden. Met mijn camera, wat geduld en mijn camouflagekleding ging ik langs de rivier op pad, vastbesloten om mijn hoop waar te maken.

Op de achtergrond de berg Picacho

Begin van de zoektocht

Terwijl ik langs de oevers van de rivier liep, klonk er een levendig vogelgezang. Er waren veel vogels, maar de meeste hielden zich schuil in de dichte begroeiing langs het snel stromende water. Het dichte groen maakte het lastig om de rivier goed te zien, behoorlijk frustrerend bij het zoeken naar een vogel die graag laag bij de waterkant blijft.

Bij de eerste interessante plek die ik vond was er een kleine opening in de vegetatie, waardoor ik dicht bij de stroom kon komen. Ik werd meteen volledig betoverd door het magische geluid van stromend water! Het was zo'n moment dat me weer even liet voelen waarom ik zo gek ben op vogels spotten – niet alleen door de vogels zelf, maar door de hele ervaring van helemaal opgaan in de natuur.

Mannelijke roodborsttapuit

Ik besloot even te blijven zitten en de plek rusting te bekijken. Al snel kreeg ik gezelschap van een onverwachte metgezel: een roodborst. Zijn veren waren nog vochtig van een recent bad in de rivier en hij leek zich helemaal op zijn gemak te voelen in mijn aanwezigheid. Het vogeltje kwam dichterbij gehupst, op een gegeven moment was het nog maar een meter van me vandaan. Ik kon een glimlach niet onderdrukken omwille van zijn stoutmoedigheid. Het was alsof het vogeltje me succes kwam wensen met mijn zoektocht.

Mijn onverwachte metgezel

Een oefening in geduld

Ik kon niet zomaar een willekeurige plek uitkiezen om te wachten op de waterspreeuw. Ik had een plek nodig met vrij uitzicht op het water, bij voorkeur met een rots of tak waar de vogel zou kunnen neerstrijken. Tegelijkertijd wilde ik uit het zicht blijven van toevallige wandelaars die ongewild mijn observatie zouden kunnen verstoren.

Terwijl ik naar de ideale locatie zocht, zag ik ineens iets bewegen tussen de takken die over de rivier hingen. Instinctief hief ik mijn camera op en maakte snel een foto. Toen ik er een paar seconden later naar keek, besefte ik dat ik een grote gele kwikstaart had gefotografeerd. Het felgele verenkleed van de vogel stak prachtig af tegen het koele blauw en groen van de omringende vegetatie. Het was een onverwachte, maar leuke verrassing.

Terwijl ik een rotsachtig stuk van de rivieroever aan het verkennen was, kwam ik weer een gele kwikstaart tegen. Deze droeg nestmateriaal in zijn snavel. Hij liep doelgericht tussen de stenen door en bleef dicht bij het water. Ik kon niet precies zeggen waar hij naartoe ging, maar zijn gedrag leek erop dat hij met een nest bezig was. Het was een van de vele grote gele kwikstaarten die ik tegenkwam, telkens druk in de weer en slingerend langs de rivierkant.

Nog een grote gele kwikstaart

Maar mijn doel bleef hetzelfde. Ik had het gevoel dat ik de dag misschien wel zou afsluiten zonder de waterspreeuw te spotten, maar in plaats van me gefrustreerd te voelen, besloot ik van het moment te genieten. Het rustgevend geluid van de rivier, de kleurrijke, fladderende vlinders die af en toe voorbij kwamen, en de constante liedjes van de roodborstjes zorgden voor een perfecte sfeer. Ik herinnerde mezelf eraan dat vogels kijken net zo goed draait om het genieten van de omgeving als om het afvinken van soorten op een lijstje.

Het moment van de waarheid

Na meer dan een uur zoeken vond ik eindelijk de perfecte plek. Het was een beetje lastig om er te komen en ik moest voorzichtig door de struiken manoeuvreren, maar toen ik eenmaal zat, wist ik dat dit precies was wat ik zocht. Ik bevond me lekker dicht bij het water en zat goed verstopt, en ik dacht dat als er een waterspreeuw in de buurt zou zijn, ik hem vast wel zou spotten. Ik trok mijn camouflagekleding aan en maakte me klaar om de vogel op te wachten.

Tot mijn verbazing duurde het niet lang. Binnen enkele minuten zag ik een silhouet over een rots bewegen in een schaduwrijk deel van de rivier. De zon begon onder te gaan en het licht werd zwakker, waardoor ik details moeilijk kon zien. Mijn ogen, vermoeid van het urenlang over het water speuren, hadden moeite om scherp te stellen. Maar mijn gevoel zei dat dit iets speciaals was.

Een donkere vogel sprong over de rotsen en verdween plotseling uit het zicht. Mijn vingers drukten instinctief meerdere keren op de ontspanknop. Door het afnemende licht moest ik de ISO-waarde van mijn camera flink verhogen om dit te compenseren. Ik controleerde snel mijn foto's en toen gebeurde het. Daar was hij dan. De waterspreeuw.

Een onmiskenbare adrenalinestoot stroomde door me heen terwijl ik naar de beelden op mijn scherm keek. Eindelijk had ik deze bijzondere vogel gezien en gefotografeerd! Een waar voorrecht, en een moment om nooit te vergeten.

Wat me tijdens de zoektocht opviel, was hoe behendig de waterspreeuw is tijdens de vlucht. Ik had verwacht dat hij moeite zou hebben met navigeren door de dichte begroeiing boven de rivier, maar hij vloog met opmerkelijk gemak door de wirwar van takken. Hij is duidelijk gewend aan deze omgeving – zich door smalle openingen wurmen hoort waarschijnlijk gewoon bij zijn dagelijkse routine.

Een lonende zoektocht

Terwijl ik mijn spullen pakte, stond ik even stil bij de ervaring. Vogels spotten draait niet alleen om de vogels zelf – het gaat om het proces, het geduld en de waardering voor de wonderen van de natuur. De waterspreeuw, ooit een duistere legende in mijn gedachten, was nu een levendige realiteit geworden. En zoals alle vogelaars weten: als de ene zoektocht is voltooid, is de volgende nooit ver weg...