Vandaag reed ik naar La Janda, benieuwd of ik kraanvogels zou kunnen spotten. Er waren de laatste dagen meldingen geweest van honderden van deze vogels en ik herinnerde mij dat ik ze twee jaar geleden zag toen ik mijn 'gebruikelijke route' begon in dit uitgestrekte gebied. Bij het begin van mijn bezoek vandaag was er echter geen teken van hen te bespeuren. In plaats daarvan werd ik tijdens mijn 14 kilometer lange rit vergezeld door tientallen vriendelijke roodborsttapuiten, meestal te zien in koppeltjes.
Een paar medevogelaars die ik aan het begin van de route ontmoette, vertelden me dat ik zeker grijze wouwen zou zien, een prachtige soort die ik al een tijdje niet was tegengekomen. Ze raadden me aan om ze te zoeken op de elektriciteitskabels. Aanvankelijk waren de enige roofvogels die ik zag verschillende torenvalken, iets waar ik ook altijd blij mee ben.





Het grote rijstveld waar ik twee jaar tevoren honderden kraanvogels bij elkaar had gezien, was nu leeg. Misschien zou een paar kilometer verderop meer geluk hebben. Voorlopig moest ik het doen met de roodborsttapuiten, de witte kwikstaarten en alles wat er in de struiken langs het pad bewoog, meestal graszangers. In het water van het kanaal zelf was weinig tot geen leven, afgezien van een blauwe reiger en een aalscholver.


Na ongeveer een uur voorzichtig rijden over de weg parallel aan het kanaal, zag ik een buizerd op het irrigatiesysteem zitten. Toen ik dichter bij de altijd overstroomde wetlands kwam, zag ik een vogel ter grootte van een valk op één van de elektriciteitskabels zitten. Nog een torenvalk? Doordat ik tegen het felle zonlicht in moest kijken, was het moeilijk uit te maken om welke soort het ging, maar ik kwam er al snel achter dat het een grijze wouw was! Ik was bijna vergeten dat ze zo klein waren. Maar nog steeds even mooi als altijd!

Ik hoop dat de vogel wist wat hij deed, zo dicht bij die gevaarlijke spiraal. Helaas heb ik tijdens eerdere bezoeken al meerdere vogels zien vast komen te zitten.
Ik was volop aan het genieten van deze prachtige wouw toen ik iets gigantisch in cirkels in de lucht zag bewegen, groter dan welke andere roofvogel ik ooit eerder had gezien. Hoewel hij vrij hoog vloog en de lichtomstandigheden verre van ideaal waren, slaagde ik erin een paar foto's te maken waardoor ik deze vogel kon identificeren als een Spaanse keizerarend! Hij was echt te ver weg om zijn krachtige schoonheid volledig te kunnen waarderen, maar alleen al de gedachte om een ​​soort te observeren die als kwetsbaar is geclassificeerd, maakte me erg tevreden. En trots, moet ik zeggen.


Ik kon onmogelijk goede foto's maken aan de kant van de weg waar de zon fel scheen. Het maakte het identificeren van sommige waadvogels die ik zag ook vrij moeilijk, maar ik zag wel duidelijk kieviten, groenpootruiters, tureluurs en lepelaar, om er maar een paar te noemen.
Een laatste foto op mijn Canon 90D in een reeks van een elegante en laagvliegende roofvogel in de verte was net duidelijk genoeg om te zien dat het hier ging om een blauwe kiekendief. Nog een lifer!







Net toen ik een vriendelijk paar vogelaars tegenkwam, gewapend met telescopen, arriveerde er een grote groep ooievaars. Nog steeds geen spoor van de kraanvogels, maar tot nu toe had ik al een interessante verscheidenheid aan soorten gezien.



Tijdens eerdere bezoeken was ik nog nooit zoveel collega-vogelaars tegengekomen. Net nadat ik de hoofdweg verliet die parallel loopt aan één van de kanalen, ontmoette ik nog drie mannen die waren gekomen om te observeren vogels in dit gebied. We waren allemaal aan het jammeren dat we tot nu toe geen kraanvogels hadden gezien, toen we die typerende trompetachtige roep hoorden! Daar waren ze, vlak boven onze hoofden! Geen heel grote groep, slechts zeven individuen, maar wat een voldoening! Hun aantallen zijn dit jaar hard getroffen door de vogelgriep, maar deze zeven vogels waren springlevend!

Terwijl ik langzaam over de weg reed, zag ik een aantal andere zijwegen die ik misschien zou kunnen aandoen tijdens een volgend bezoek aan La Janda. We hebben de kortste dagen van het jaar en de zon ging bijna onder, tijd dus om naar huis te gaan. Het licht van het gouden uur is ideaal om geweldige foto's te maken, maar ik wilde niet vast komen te zitten in het donker op deze verlaten wegen. Een paar foto's van een bruine kiekendief, een graspieper en een fazant later, was het tijd om de dag te besluiten.





Comentarios