Deze week had ik de kans om meerdere keren een lagune in het noorden van de provincie Cadiz te bezoeken, en elke keer was er iets nieuws te zien. De reden voor deze herhaalde bezoeken was simpel: het waterpeil was het hoogste dat ik ooit had gezien, waardoor er een omgeving ontstond vol fotografische mogelijkheden. Het is ongewoon om een plek te vinden die zo is getransformeerd door winterregens, en terwijl het seizoen nog steeds niet voorbij is, voelt het landschap meer als een vroege aankondiging van de lente. De velden barsten al van felle kleuren, de vogels beginnen met hernieuwde energie te zingen en de milde temperaturen onder een vrijwel wolkeloze hemel maakten elk bezoek telkens weer aangenamer.
Vanuit de houten schuilhut met uitzicht op de lagune had ik een panoramisch uitzicht op het water en de vele vogels die er optimaal van genoten. Dicht bij de constructie zag ik verschillende soorten actief foerageren in het ondiepe water. Onder hen waren tientallen graspiepers en witte kwikstaarten, die voortdurend in beweging waren, evenals de vele opvallende steltkluten. Een van de meest opwindende waarnemingen was een groot aantal zwarte ibissen, met hun donkere, iriserende veren glinsterend in het zonlicht. Maar wat echt opviel, was de aanwezigheid van ongeveer vijftig watersnippen, een soort die vaak moeilijk te spotten is vanwege zijn gecamoufleerde verenkleed en geheimzinnig karakter. Het was een onverwacht hoogtepunt om zo’n grote groep bij elkaar te zien.
Een andere zeer aanwezige soort in de lagune was de bruine kiekendief. Deze roofvogels lijken de wetlands te domineren, hun aanwezigheid alleen al is genoeg om zwermen vogels in paniek te laten wegvliegen. Keer op keer zag ik hoe watersnippen en andere watervogels samen opstegen bij het zien van een kiekendief die laag over het riet zweefde. Maar niet alle vogels waren geïntimideerd. Sommigen probeerden, ondanks hun kleinere afmetingen, de roofvogels weg te jagen. Het is altijd fascinerend om deze gedragingen te observeren, die ons eraan herinneren dat zelfs in de natuur de hiërarchie voortdurend op de proef wordt gesteld.
Hoewel ze meestal onzichtbaar blijven, had ik het geluk een grote groep grielen te spotten. Deze vogels hebben de gewoonte om perfect op te gaan in hun omgeving, waardoor ze moeilijk te vinden zijn. Maar omdat ze zo talrijk aanwezig waren, kon ik ze moeilijk missen en ik slaagde erin om wat foto's van ze te maken voordat ze weer in het landschap verdwenen.
Waar water is, is er leven in overvloed. Overal waren insecten, voor veel soorten een essentiële voedselbron. Witte kwikstaarten schoten door de lucht op jacht naar kleine vliegende insecten, terwijl talloze tjiftjaffen en kneuen tussen het riet en de struiken fladderden. Een soort die opviel door zijn enorme aantallen was de graszanger. Zijn kenmerkende roep weerklonk terwijl hij rusteloos over de vegetatie bewoog.
Misschien wel een van de meest gedenkwaardige ontmoetingen van de week was die met een kleine groep geoorde futen. Deze vogels staan bekend om hun schuwe karakter en blijven meestal op afstand, dus ik moest voorzichtig naderen om ze niet te storen. Hun mooie verenkleed, samen met hun rode ogen, maakte ze een betoverende aanblik tegen het glinsterende water. Het was een prachtig moment om ze in perfecte synchronisatie te zien duiken en weer boven water komen.
Met zoveel leven samen op één plek, was elk bezoek aan de lagune een lonende ervaring. De combinatie van de hoge waterstand, een overvloed aan voedsel en de geleidelijke verschuiving naar de lente heeft een omgeving gecreëerd waar vogels floreren. Het is een herinnering aan hoe dynamisch deze wetlands kunnen zijn: ze veranderen met de seizoenen en bieden bij elk bezoek nieuwe verrassingen.
Comments