Na de overvloedige maar levensnoodzakelijke regenval van de voorbije week, wist ik wat de natuur deze dagen zou te bieden hebben: een prachtig gekleurd landschap vol zingende vogels, die stilaan in broedstemming komen. Vandaag ging ik niet zozeer op zoek naar migrerende vogelsoorten, maar besloot ik een flink aantal uren in een schuilhut door te brengen.

Deze schuilhut nabij het strand van Punta Candor in Rota is relatief nieuw en kan vrij gebruikt worden, mits reservatie en het netjes naleven van een aantal logische regels: niet roken in de hut, geen vuilnis achterlaten en uiteraard de natuur respecteren, een beetje gezond verstand gebruiken, zeg maar.

Er is deze dagen overal water te vinden, dus wist ik dat ik aan de kunstmatig aangelegde drinkplaats geen overvloed van vogels hoefde te verwachten. Nog vóór ik de hut binnenging zag ik al zingende zwarte spreeuwen en hoorde ik een nachtegaal in de struiken. Eens ik binnenin geïnstalleerd was, duurde het niet lang vooraleer ik de eerste foto’s kon maken. Een houtduif landde eerst op het dak van de hut alvorens naast de drinkplaats neer te dalen om een verfrissende slok te nemen.

Voor de rest waren het bijna uitsluitend groenlingen die mij bezighielden. Hun komst was vrij gemakkelijk te voorspellen door hun luide zang. Ik hield de drinkplaats in de gaten via een kleine ruimte naast het camouflagenet, dat over één van de ramen hing. De lens stak naar buiten door een kleine opening in het net. Ik kon de focusafstand van de lens beperken tot maximum 10 meter, zó kort was de afstand tussen de drinkplaats en de hut. Op die manier duurde het minder lang om scherp te stellen, want de tijd dat de vogels bleven zitten was erg kort. Dermate kort dat ik geen foto’s kon nemen van een distelvink en een kleine zwartkop, die waren mij gewoon net te vlug af. De groenlingen waren veel makkelijker.


De mooiste foto’s nam ik terwijl de vogels op de bovenste horizontale tak zaten, de eerste plaats waar ze op landden alvorens dieper beneden naast het water te gaan zitten om te drinken. Een maximale lensopening zorgde voor een mooie wazige groene achtergrond.


Van de nachtegalen viel geen enkele glimp op te vangen, maar ze hielden me wel de ganse tijd gezelschap met hun vrolijke gezang. In de zomer, wanneer de velden weer kurkdroog komen te staan, zal deze plaats ongetwijfeld nog meer leven aantrekken. Ook al is het fysiek nogal vermoeiend om zovele uren in een ongemakkelijke houding te zitten, ik heb zeker de bedoeling om deze kijkhut nog regelmatig te bezoeken. Met een fris drankje erbij vliegt de tijd voorbij!

Enkele dagen later bracht ik een nieuw bezoek aan dezelfde plek. De temperaturen waren enkel graden gestegen en ik hoopte nog wat meer dorstige vogels te kunnen fotograferen. Ik hoorde minder nachtegalen, maar wel een aantal bijeneters, die jammer genoeg niet tot bij de drinkplaats neerdaalden. Na enkele minuten verscheen de eerste vogel: een bonte vliegenvanger, een vrouwtje, die eerst geruisloos op de bovenste tak kwam zitten, niet om haar dorst te laven, maar om een spin van op de grond mee te graaien.


Op de tweede dag viel er wat meer variëteit te fotograferen: behalve de trouwe groenlingen kwamen verder nog een koppel Turkse tortelduiven, een houtduif, een huismus, een putter en een tjiftjaf onwetend vlak voor mijn lens poseren.






De tweede dag kwamen er dus wat meer verschillende vogelsoort poseren, maar ik denk dat er op beide dagen gemiddeld ongeveer actie was om de tien minuten, zonder garantie op goede foto's. Geduld is zeker en vast een vereiste dus.
Comments