top of page

Achter de schermen: de uitdagingen en successen van Vogelpark Cañada de los Pájaros in Sevilla


Lagune in Cañada de los Pájaros in Sevilla
La Cañada de Los Pájaros

Op een mooie lentedag had ik het genoegen om te spreken met Plácido en Maribel, de eigenaars van La Cañada de Los Pájaros, een vogelpark in de provincie Sevilla. We zaten buiten op een bankje, naast de lagune, vergezeld door de ganzen die zó tam zijn dat ze zelfverzekerd uit de hand van hun verzorger eten. Bij de meeste ganzen zijn de vleugels geknipt, zodat ze niet uit het park ontsnappen en eindigen zoals sommige anderen die door een jager zijn gedood.


Plácido: Helaas is dat al meerdere malen gebeurd. Jagers moeten zich aan de wet houden en goed kijken waar ze op schieten, maar eigenlijk doen ze wat ze willen.

 

Hoeveel soorten vogels zijn er in het park?


Maribel: Ongeveer 180, waaronder diverse exotische soorten.


Kuifhoenderkoet
Kuifhoenderkoet

Functioneert het park ook als opvangcentrum?


Maribel: Van 94 tot 98 waren we een opvangcentrum. Toen zijn we daarmee gestopt omdat we veel dieren ontvingen, maar weinig geld, en we het niet meer konden doen. Nu gaan wij door met het bieden van onderdak aan dieren die worden binnengebracht.


Grote volières in Cañada de Los Pájaros
Eén van de grotere volières in het park

Zullen de vogels die hier nu zijn, zoals putters of boerenzwaluwen, hier blijven?


Plácido: Datt hangt er van af. Soms brengen ze ons vogels die er zo slecht aan toe zijn dat er geen tijd is om ze vrij te laten voordat de trek begint. Als ze in goede staat zijn, worden ze het volgende voorjaar vrijgelaten. Degenen die kunnen vertrekken, zullen dat doen.


Hoe ziet een typische dag hier eruit?


Maribel: Sommige dingen herhalen zich elke dag, andere niet, het is ook afhankelijk van het seizoen. In het voorjaar hebben we veel meer werk. In de zomer, wanneer we sluiten voor het publiek, maken we van de gelegenheid gebruik om te snoeien en een algemene schoonmaak te doen.


Kuifeend dobberend op het water
Kuifeend

Normaal gesproken, als er voldoende water is, daalt het waterpeil van de lagune, maar ze droogt niet volledig uit.


Hoe lang bestaat het park al?


Maribel: We kochten de grond in 1987. Eerst verwijderden we afval en plantten we vegetatie voordat we er in 1990 introkken. En in 1992 openden we het park voor het publiek.


Volière in Cañada de Los Pájaros
Volière voor kleinere vogels

Hebben jullie de invloed van klimaatverandering veel opgemerkt?


Maribel: Ja, al geruime tijd. Bij de krooneend was dat bijvoorbeeld heel duidelijk. In de herfst vind je soms vogels met lentekleed, en omgekeerd. De boerenzwaluwen arriveren nu eerder of later. De vogels broeden hier niet meer met dezelfde regelmaat. We hebben ook veranderingen gezien in de fruitbomen.



Krooneend zwemmend in het water
Krooneend

  

Tijdens ons gesprek daalde één van de zwarte wouwen die over het park vlogen neer en ging op een tak van de grootste boom van het park zitten, op slechts een paar meter afstand van de witte ooievaars.


Maribel: Zwarte wouwen zijn aaseters, ze eten alles. Ze houden van vis, zelfs van kleine vogels.


Zwarte Wouw landend op een tak
Zwarte Wouw landend op een tak

Plácido: Maar ze houden ook van eenden. Of van de kuikens van de ooievaars. We hebben het al dikwijls gezien, maar dat is de natuur.


Maribel: Erger nog is de dwergarend, of de oehoe. En blijkbaar houden ze het meest van bedreigde diersoorten, zoals de knobbelmeerkoet of de marmereend. Maar ik heb liever dat een uil die eet dan een vos.


Wat is het moeilijkste om het park draaiende te houden?


Plácido: Voor mij is dat de administratie. Deze plek is vanuit natuurbeschermingsoogpunt een van de belangrijkste plaatsen in Andalusië, zelfs in heel Spanje. De knobbelmeerkoet, de krooneend of de marmereend zijn soorten die hier broeden en soms vertrekken. In de zomer is het de enige plek waar al die dieren kunnen terugkeren. Hier voorzien we ze van voedsel en voldoende water. Het is iets dat de administratie nergens doet. Dus ik claim een beetje erkenning. Geen publieke erkenning, maar wat ze wel zouden kunnen doen is het waterprobleem in de zomer oplossen.


Maribel: We willen niet dat ze ons financieel helpen, we willen dat ze het ons gemakkelijker maken, zodat alles vlotter werkt. Hoewel meer geld ons uiteraard in staat zou stellen veel dingen te verbeteren.


Als je meer geld had, wat zou je dan veranderen?


Maribel: Daarmee kunnen we bijvoorbeeld betere voeding kunnen geven. Of de accomodaties verbeteren. Of meer land kopen, wat een oplossing zou zijn voor de watervoorziening. We zouden meer personeel kunnen toevoegen. Met geld kun je veel doen, maar eigenlijk hebben we niet zoveel nodig.


Welke vogelsoorten in het park zijn jullie favorieten?


Plácido: De mijne is zonder twijfel de grauwe gans. Onder de vogels zijn ze de soort die het meest op ons mensen lijken. Ze hebben een heel interessant gedrag.


Maribel: Degenen die mijn aandacht het meest trekken zijn de kraanvogles. Soms overwinteren ze hier.


En welke is het moeilijkst om te houden?


Maribel: Wat voedsel betreft, soorten die vis eten. Er zijn ook soorten die moeilijk te kweken zijn. De moeilijkheid hierbij is het bepalen van het goede moment voor onafhankelijkheid, aangezien ze een zeer korte fase hebben waarin ze moeten leren onafhankelijk te zijn. Als deze fase te lang duurt, fok je een dom en afhankelijk dier.


Plácido: Elke soort is anders, maar binnen elke soort is ook elk dier anders. Dat weten wij heel goed, want de meeste vogels die hier nu zijn, zijn door ons grootgebracht en zo zijn ze bijna allemaal door de keuken van het huis gepasseerd.


Zwarte ooievaar in Cañada de Los Pájaros
Zwarte ooievaar

Maribel: Vroeger gaf een bedrijf dat vis en garnalen produceerde ons alle restjes waar ze niets aan hadden. Maar dat bedrijf is gesloten en nu doseren we wat we nog in de diepvries hebben, wachtend op een oplossing. Als er geen oplossing komt, zullen we soorten moeten verwijderen die alleen vis eten, zoals de blauwe reiger of de zwarte ooievaar. Deze soorten kunnen wennen aan pellets, maar dat is eigenlijk geen geschikte voeding. Bovendien zou het voor volwassen vogels moeilijk zijn om aan hun nieuwe dieet te wennen. Sommige meeuwen die we hebben, eten kattenvoer en passen zich zonder enig probleem aan.


Een ander probleem waarmee we vandaag de dag worden geconfronteerd, houdt verband met de watertoevoer naar de lagune. Vroeger was het gebied natuurlijker, er was een beek die diende als retentie voor vaste stoffen. Het bezinksel stopte en wat hier arriveerde was water. Veel of weinig, met meer of minder kracht, maar het was water. Na een aanpassing waarbij enkele nabijgelegen lagunes werden verwijderd, komt het bezinksel nu tot bij ons. Als de lagune opdroogt, moeten we machines gebruiken, en dat kost een fortuin. Tot nu toe heeft de overheid het voor ons opgeruimd, zonder hun hulp was het voor ons onmogelijk geweest. Gelukkig hoeft dat werk niet zo vaak te gebeuren.


Weet je, we hebben met veel moeilijkheden en uitdagingen te maken gehad, dus wat we nu willen, voordat we met pensioen gaan, is nog wat genieten van wat we hebben.


Hoe kunnen de mensen helpen?


Maribel: Mensen kunnen vooral helpen met donaties. De overheid zou veel meer kunnen en moeten doen. Waterrijke gebieden zijn de meest kwetsbare ecosystemen ter wereld en vereisen beheer. Als je ze verwaarloost, gaan ze verloren. Van tijd tot tijd hebben ze een bodemreiniging nodig.


Hebeen jullie eraan gedacht om op zoek te gaan naar een sponsor, een groot bekend merk?


Maribel: Deze bedrijven gaan niet in een particulier bedrijf investeren. Ze zijn op zoek naar iets dat hen veel publiciteit oplevert, ze willen iets dat hun imago groen maakt. En die projecten zijn doorgaans ook niet van lange duur.


Hoe voorzie je de toekomst van het park?


Maribel: Goede vraag. Misschien komt er iemand die ons project wil voortzetten, iemand met dezelfde filosofie als de onze, klaar om te vechten voor natuurbehoud. Eigenlijk weet ik het niet wat er zal gebeuren.


Hadden jullie vóór de oprichting van het park al dezelfde passie voor de natuur?


Plácido: Ik meer dan Maribel. Ik ben opgegroeid op het platteland en vanaf het begin ben ik situaties tegengekomen die mij veel tranen hebben bezorgd. Ik heb altijd al iets willen doen om vogels te helpen.


Marmereend landend op het water
Marmereend

Ik herinner me dat er in 1973 een zeer hoge sterfte onder vogels was, omdat ze jaren daarvoor de rode Amerikaanse rivierkreeft hadden geïmporteerd uit een gebied in Florida, waar botulisme endemisch is. Daarmee arriveerde ook de Fundulus heteroclitus, een vissoort, hier, en daar begon het verval van de moerassen van het Nationaal Park. In 1974 zag ik welke gevolgen dit had voor de marmereend, ik wist dat hij zou verdwijnen. Ik heb de administratie op de hoogte gebracht en niemand wilde voor de dieren zorgen. Voordat de rest stierf, nam ik er een stuk of zeven mee naar huis, naar mijn vader.


Zonder het iemand te vertellen?


Plácido: Uiteraard. Sommige mensen kwamen erachter en wilden ze van mij afpakken. Maar ik heb ze gehouden en het jaar daarop ben ik met ze gaan fokken en daarna heb ik er veel vrijgelaten. Toen we hier naar het park kwamen, hebben we ons meer ingezet om ze te kweken, steeds meer, tot een totaal van 470.


Koppel Marmereenden in Cañada de Los Pájaros
Koppel Marmereenden

Toen je het eerste koppeltje uit het wild haalde, was je toen niet bang dat je zou beboet worden?


Plácido: Het waren andere tijden, alles was niet zo streng. Er is veel veranderd, het werd steeds erger. Maar ik denk dat veel mensen tegenwoordig minder van de natuur begrijpen.


Ga jij er ook op uit om vogels te kijken?


Plácido: Steeds minder, omdat het mij deprimeert om te zien hoe alles verloren gaat. Ik zit hier steeds meer opgesloten, maar hier kan ik doen wat ik wil en beschermen wat we hier hebben.


Na zoveel tijd te hebben doorgebracht met vogels, en een groot deel van je leven aan hen gewijd te hebben, wat heb je van ze geleerd?


Plácido: We moeten ons meer bewust worden van wat dieren zijn. Ze hebben ervoor gezorgd dat ik de mens een beetje beter begrijp. Wij moeten hetzelfde bewustzijn hebben als zij. Vogels leven en sterven in vrede. De mens is uit het systeem gesprongen en gelooft dat hij boven alles staat. Wij zitten echt op hetzelfde niveau als elk ander wezen. Vogels hebben mij een beetje geduldiger, toleranter en meer ontspannen gemaakt. Ik weet niet precies welk systeem dieren gebruiken om te communiceren, maar ik weet wel zeker dat ze communiceren, en niet alleen binnen dezelfde soort. Ze hebben bijvoorbeeld een code om te weten wanneer er gevaar is, ze hebben een radar die wij mensen verloren hebben.


Twee witte ooievaars
Twee witte ooievaars

Wanneer je jong bent, denk je dat je de wereld kunt veranderen. Als je ouder wordt, besef je dat het enige dat je kunt doen is de zaken te accepteren. Het systeem zal wel doorgaan. Kijk eens wat er met de pandemie is gebeurd. In plaats van iets te hebben geleerd, zijn de mensen niet veel veranderd.

  

Wat is een sleutelmoment in de geschiedenis van het park geweest?


Plácido: Toen het eerste koppel knobbelmeerkoeten begon te broeden. Het was de eerste keer in heel Spanje. Nu hebben we veel ervaring met die soort, maar toen was het een magisch moment.


Knobbelmeerkoet zwemmend in het water
Knobbelmeerkoet

De knobbelmeerkoet moet dan wel de mascotte van het park zijn?


Plácido: Eigenlijk is de mascotte van het park het ezelinnetje, onze Almudena. Vorig jaar heb ik haar hier vrijgelaten en ze is de koningin van de Cañada geworden, iedereen wil met haar op de foto.


Almudena het ezelinnetje naast de lagune
Almudena, het ezelinnetje van La Cañada

Maribel y Plácido, heel erg bedankt en tot gauw!

 

Voor meer informatie over Cañada de los Pájaros klik hier. Vogelliefhebbers kunnen er gemakkelijk een hele dag doorbrengen en genieten van de prachtige omgeving.

 

0 opmerkingen

Gerelateerde posts

Alles weergeven

Comments


bottom of page